Ad Straub – ‘Koploper worden, koploper blijven’

‘De eisen op het gebied van duurzaamheid, circulariteit en gezondheid van bewoners nemen steeds verder toe. Onderhoudsbedrijven die dat kunnen inpassen en uitvoeren in hun projecten hebben een streepje voor. Met het VGO-keur kunnen ze laten zien dat ze die processen beheersen,’ aldus Ad Straub.

Ad Straub, werkzaam bij de TU Delft als hoofddocent Publiek opdrachtgeverschap in de bouw, is sinds vorig jaar voorzitter van het College van Deskundigen. Straub vindt het een eer om het stokje van Vincent Gruis, zijn voorganger, over te mogen nemen. ‘Binnen het college zijn alle drie de partijen – bedrijven, opdrachtgevers en adviseurs – vertegenwoordigd. Ik wil graag voor alle geledingen als sparring partner fungeren. Voor mij staat de inhoud centraal.’

Kip-ei

Straub en het VGO-keur zijn geen onbekenden voor elkaar. ‘In 2003 ontstond het idee bij een kleine groep bedrijven om zich te kunnen onderscheiden als koplopers. Zij zagen vanuit de markt de vraag veranderen. Vanuit mijn expertise als onderzoeker bij het Onderzoeksinstituut OTB van de TU Delft en auteur van publicaties over prestatiegericht samenwerken heb ik meegedacht en feedback gegeven. Toch is het nog lang een kip-ei verhaal geweest. Immers, zonder vraag naar bedrijven met keurmerk, geen bedrijven die het keurmerk aanvragen en vice versa. Ik ben dan ook verheugd dat het initiatief zich heeft ontwikkeld tot een keurmerk met een aanzienlijk marktaandeel.’

Vooraan in proces

Dat die ontwikkeling nog niet ten einde is, staat voor Straub als een paal boven water. ‘De wereld om ons heen staat niet stil. Opdrachtgevers sturen steeds meer op afstand, omdat ze geen eigen mensen meer hebben voor de uitvoering. Ze nemen vaker de regie en vragen aan de onderhoudsbedrijven hun kennis in te zetten. Een grote verandering is natuurlijk ook de recente actualisatie van de leidraad Resultaatgericht Samenwerken (RGS). Daar zie je dat onderhoudsbedrijven steeds meer vooraan in het proces aan tafel zitten. Maar die rol moet je wel kunnen vervullen.’

Bewonerscommunicatie

‘Een ander voorbeeld is de verantwoordelijkheid voor bewonerscommunicatie. Je ziet dat woningcorporaties nog verschillend omgaan met het wel of niet uitbesteden hiervan voorafgaand en tijdens onderhoudswerkzaamheden. Bedrijven acteren daar dus ook nog verschillend op. Maar die criteria op het gebied van bewonerscommunicatie zijn in ontwikkeling, dus als bedrijf moet je daarop anticiperen. Neem het voortouw, maak het bespreekbaar en denk mee. En vergeet de klachtenafhandeling niet. Ontzorg je opdrachtgevers.’

Zelfde level

Straub vervolgt: ‘En dat geldt ook voor de uitvoering. Ook daar zie je dat bijvoorbeeld bij woningcorporaties steeds minder wordt meegekeken op het werk zelf. Zij bespreken scenario’s, sturen op evaluaties. Als onderhoudsbedrijf moet je op datzelfde level kunnen communiceren. En dat geldt ook weer voor de partners die onderhoudsbedrijven voor gespecialiseerde disciplines inschakelen. Ook zij zoeken bedrijven die kunnen meedenken. Dus ja, ik verwacht een toename van ketensamenwerking en dat het steeds belangrijker wordt om je te kunnen onderscheiden in de markt.’

Win-win

Of het hebben van het VGO-keur verplicht moet worden gesteld bij RGS is Straub minder uitgesproken. ‘Het zou niet gek zijn, zolang bedrijven wel de ruimte krijgen om het te kunnen behalen. Daar gaat vaak een ontwikkeltraject aan vooraf, van bedrijf én opdrachtgever samen. Want ook voor opdrachtgevers betekent RGS een ontwikkelslag.’ Volgens hem is er bovendien nog een groot onontgonnen gebied als het gaat om de inzet van RGS in de markt. ‘Nu zijn het vooral woningcorporaties die kiezen voor deze werkwijze en de samenwerking zoeken met een VGO-bedrijf. Eigenaren van publiek vastgoed, zoals universiteitscampussen, ziekenhuizen, scholen en gemeentehuizen, zouden ook de waarde van RGS moeten inzien en kiezen voor bedrijven die bewezen hebben de kennis in huis en hun processen op orde te hebben om daar samen invulling aan te geven. Dan is sprake van win-win.’